داستانی زیبا

چهار ساله كه بودم فكر می‌كردم پدرم هر كاری رو می‌تونه انجام بده. پنج ساله كه بودم فكر می‌كردم پدرم خیلی چیزها رو می‌دونه. شش ساله كه بودم فكر می‌كردم پدرم از همة پدرها باهوشتر. هشت ساله كه شدم، گفتم پدرم همه چیز رو هم نمی‌دونه. ده ساله كه شدم با خودم گفتم‌! اون موقع‌ها كه پدرم بچه بود همه چیز با حالا كاملاً فرق داشت. دوازده ساله كه شدم گفتم! خب طبیعیه، پدر هیچی در این مورد نمی‌دونه... دیگه پیرتر از اونه كه بچگی‌هاش یادش بیاد. چهارده ساله كه بودم گفتم: زیاد حرف‌های پدرموتحویل نگیرم اون خیلی اُمله. شانزده ساله كه شدم دیدم خیلی نصیحت می‌كنه گفتم باز اون گوش مفتی گیر اُورده. هجده ساله كه شدم. وای خدای من باز گیر داده به رفتار و گفتار و لباس پوشیدنم همین طور بیخودی به آدم گیر می‌ده عجب روزگاریه. بیست و یك ساله كه بودم پناه بر خدا بابا به طرز مأیوس كننده‌ای از رده خارجه بیست و پنج ساله كه شدم دیدم كه باید ازش بپرسم، زیرا پدر چیزهای زیادی درباره این موضوع می‌دونه زیاد با این قضیه سروكار داشته.